Positief ervaringsverhaal; een vaginale bevalling na twee keizersnedes

Ervaringsverhaal VBAC (vaginal birth after cesarean)

Anne Salet deelt met jullie haar ervaring met een vaginale bevalling na 2 keizersnedes:

“Graag deel ik met jullie mijn verhaal omdat ik vind dat dit verhaal verteld mag worden. Ik hoop hiermee andere vrouwen te helpen, te bemoedigen in de keuzes die ze hebben. In Nederland komt een vaginale bevalling na 2 keizersnedes maar zelden voor, veel ziekenhuizen steunen je niet wanneer je deze wens hebt. In dit verhaal lees je mijn ervaring, mijn aanpak en geef ik tips die jou wellicht een stukje helpen in je eigen zoektocht.

Ervaring keizersnede

Onze eerste twee kindjes zijn middels een keizersnede geboren. Beide bevallingen duurden lang, ik was ontzettend moe en de ontsluiting vorderde heel erg langzaam. Bij ons eerste kindje werd er constant tijdsdruk opgelegd. Wanneer ik over twee uur niet een cm meer ontsluiting zou hebben, zou het een keizersnede worden. Ik stortte in door deze tijdsdruk en het idee dat als ik het niet zou halen, er een keizersnede zou komen. En het werd dus een keizersnede bij 9 cm. Ik moest 1,5 uur wachten op de O.K., had vreselijke persdrang en er werd niet meer getoucheerd. Bij de tweede bevalling wilde ik uiteindelijke een ruggenprik wat erin resulteerde dat ik niks meer voelde en bij 10 cm geen persdrang had, wat uiteindelijk ook resulteerde in een keizersnede. Tijdens de operatie zei ik direct tegen het o.k. team “de derde keer is scheepsrecht”. We wisten dat we drie kindjes wilden en ik was er nog steeds van overtuigd dat ik zelf een kind kon baren, ik was er dit keer bijna…

Voorbereiding

Na een jaar was ik zwanger van ons derde kindje. Dit keer wilde ik het anders aanpakken. In mijn vorige zwangerschappen ben ik doorgegaan met werken tot aan het verlof (4 of 6 weken voor de uitgerekende datum) Die keren liep ik mezelf voorbij en was nog veel te lang stressvol werk aan het verrichten. Dit keer merkte ik al snel lichamelijk klachten als hoofdpijn en slaapgebrek. Logisch met twee peuters om je heen. Rust pakken was lastig. Daarom ben ik al met 18 weken in gesprek gegaan met de arboarts en niet veel later stopte ik volledig met werken tot en met de geboorte. De tijd die ik niet hoefde te werken en echt zwanger mocht en kon zijn, besteedde ik goed. Mijn reis naar binnen kon al vroeg beginnen. Ik probeerde rustig aan te doen maar wel in beweging te blijven. Volgde een EMDR therapie om gebeurtenissen uit mijn verleden een plekje te geven, die invloed hadden op mijn zelfvertrouwen tijdens de eerdere bevallingen. Begon samen met mijn partner aan een cursus hypnobirthing, sprak met veel artsen over mijn keus voor een VBA2C en stapte over van ziekenhuis. Alles draaide om mama zijn, zwanger zijn en heel bewust alle stappen nemen. Ik nam alleen die stappen die goed waren voor mezelf en mijn kindje in mijn buik. Deze zwangerschap heb ik zo veel rustiger ervaren en me intens verbonden gevoeld met mijn kindje. Samen stonden we sterk! Samen konden we dit aan! En met samen bedoel ik ook mijn partner, die overigens een stuk mondiger was geworden door de hypnobirthing cursus en pontificaal achter me stond!

Alles draaide om mama zijn, zwanger zijn en heel bewust alle stappen nemen.

Gouden Tip

Vanaf de eerste echo gaven we aan bij de verloskundige praktijk dat ik dit keer weer een vaginale bevalling wenste. Direct zijn we overgestapt van ziekenhuis omdat het ziekenhuis waar ik de vorige keren was bevallen, mijn wens niet steunde. Het andere ziekenhuis stond open voor mijn vraag. Ze hadden ook een Poli op Maat (bevallen buiten protocol) en ik ging er vanuit dat ik met deze vraag op die poli thuis zou horen. We gingen in gesprek en direct antwoordde de gynaecoloog dat mijn vraag een heel normale en reële vraag was en dat ik niet naar de Poli op Maat hoefde. Het was zó fijn om dit vertrouwen van een gynaecoloog te horen. Er volgende ook een aantal kritische gesprekken waarin de risico’s verteld en de kans van slagen berekend werden. Ik voelde me toen zo rot, ineens leken ze me niet meer te ondersteunen en niet meer in me te geloven. Door even afstand te nemen en er een paar weken over na te denken kwam ik weer tot de conclusie dat ik echt vaginaal wilde bevallen. De risico’s op een ruptuur wogen voor mij niet op tegen de bijkomende risico’s van een keizersnede. Opnieuw volgde er een gesprek met de gynaecoloog. Ik vertelde mijn besluit, vanaf dat moment stonden ze 100% achter me. Je moet de risico’s weten en daar zelf een bewuste en weloverwogen keuze in maken. Van de gynaecoloog kreeg ik een paar fijne tips “beval in bad met een draadloos ctg”. Met dit ctg heb je meer bewegingsvrijheid die de ontsluiting zal bevorderen. Bevallen in bad zorgt ervoor dat je rustiger de weeën kunt opvangen, maar ga wel pas in bad zodra je aan het eind van de ontsluiting bent en je eigenlijk op het punt staat om pijnstilling te vragen. Dan werkt het warme water als een pijnstiller. Dit was echt een gouden tip!

Je moet de risico’s weten en daar zelf een bewuste en weloverwogen keuze in maken.

De bevalling

De dag van de bevalling. ‘s Morgens vroeg voelde ik me onrustig. Ik vertelde tegen mijn man dat ik het vermoeden had dat de bevalling zou gaan beginnen en vroeg hem of hij de kinderen naar de opvang wilde brengen. Toen de rust in huis was, de kinderen naar de opvang, begonnen de weeën. Ik belde mijn man of hij nog even een badplank kon ophalen bij de thuiszorgwinkel zodat ik op het bad kon zitten om me te douchen. Mijn man kwam thuis en belde zijn werk dat hij vanaf nu vrij zou zijn. Ik nam een douche en ondertussen leegde mijn man de aanhanger nog even bij de stort. De weeën waren al direct heel intens, ik kon al niet meer op de badplank zitten en de enige houding was op handen en voeten in de badkuip. Toen mijn man weer terug was en ik onder de douche uitkwam, kon ik niet meer recht staan. Ik leunde tegen de stoel, tafel en het aanrecht om de weeën op te vangen. De sfeer was goed, ik kon de weeën goed handelen en we hadden beiden erg veel zin in dit avontuur. Aan het eind van de ochtend waren de weeën zo intens dat we toch besloten het ziekenhuis te bellen. Samen reden we die kant op. Tijdens de wandeling van de parkeergarage naar de verloskamers, moest ik meerdere malen stoppen om de weeën op te vangen. We kregen een tijdelijke verloskamer, onze daadwerkelijke waren ze aan het schoonmaken.

Mijn man en ik keken elkaar hoopvol aan.

Ontsluiting

De weeën waren intens, weer had ik rugweeën en mijn man kon goed tegendruk geven. Nadat we het bed verbouwd hadden en ik weeën opving op een skippybal kreeg ik het zo warm dat ik al zwetend al mijn kleren uit deed. Dit gebeurde allemaal binnen een uur, de verloskundige zag de haast er niet van in en had nog steeds niet getoucheerd om de bevalling vast te stellen. Achteraf ben ik hier dankbaar voor. We piepten haar op omdat ik toch echt dacht dat het snel zou gaan. De weeën waren zo intens dat ik bijna op het punt zou zijn om pijnstilling te vragen, toen ik dit vertelde werd er ineens vaart gemaakt met het klaarmaken van onze verloskamer en het opzetten van het bad. De verloskundige toucheerde me en ik had al 7 cm ontsluiting! Ongelooflijk! Mijn man en ik keken elkaar hoopvol aan.

Bevalbad

We mochten naar de verloskamer die in orde was gemaakt, het bad stond klaar, de zon scheen heerlijk naar binnen en ik mocht in het water stappen. Heerlijk was het! Ik kreeg er een vakantiegevoel van en zei nog “kom maar door met die cocktail”. De verloskundige zou ons alleen laten en ik stelde aan mijn man voor om zijn zwembroek te gaan pakken en bij me in bad te komen. Maar op het moment dat hij omdraaide voelde ik iets geks. Mijn man, keek om en zag dat mijn vliezen gebroken waren. Vanaf dat moment kreeg ik persdrang. Zijn zwembroek kon niet meer gepakt worden helaas. We drukte op de rode knop en de verloskundige kwam binnen. Ik vroeg direct “mag ik persen?”. Ze antwoorden dat ik mocht luisteren naar mijn lichaam en dat persen helemaal oké was. Voor de zekerheid keek ze vanaf een afstandje en zag dat ik volledige ontsluiting had. Dit gaf zo’n boost! Weer voelde ik dat ik het kon en dat dit keer echt zou lukken. Het persen ging goed. Ik mocht eindelijk toegeven aan de oerkracht in mijn lijf, wat bij de eerste bevalling wel anders was toen ik de persweeën tegen moest houden. Ik ademde diep in, helemaal naar mijn kindje, sprak bemoedigende woorden tegen de baby in mijn buik en voelde alle kracht in me om dit klusje te klaren.

Het is gelukt” riep ik al huilend!

Geboorte

Op het moment dat ik er klaar voor was, bij de juiste persweeën, werd het hoofdje van ons kindje geboren. Oooh dit moment! Nu kon ik niet meer terug, nu gaat het echt gebeuren. Ik nam de tijd om dit te beseffen, om het bolletje van mijn kindje te aaien. Op het moment dat er een goede wee kwam en ik me goed voelde gaf ik alles en werd ons kindje geboren! Wonderlijk zwom hij met gespreide armen het bad in. Ik keek hem aan en niet veel later pakte ik hem bij me. “Het is gelukt” riep ik al huilend!! Ik wilde mijn zoontje uit automatisme op mijn borst leggen maar dat ging niet omdat de navelstreng daar te kort voor was. Geen probleem, dan maar tegen mijn buik met alleen zijn hoofdje boven water. Ooh wat is hij mooi! We werden een uur met rust gelaten, we konden genieten! Geen toeters en bellen zoals bij een keizersnede, enkel alleen rust, samen zijn en genieten van elkaar! Dit is dus het gouden uur. Geweldig was dit en zo belangrijk voor de binding tussen moeder en kind. Nu voelde ik het verschil met mijn andere twee kindjes.

Na 45 minuten begon ik te vloeien, de placenta was nog niet geboren en ik moest het bad uit stappen. Liggend op het bed kreeg ik een buikmassage zodat de placenta zou komen, uiteindelijk toch een oxytocine prik gekregen om het bloeden te stoppen. Ik vond alles best “als ik maar niet alsnog naar de O.K hoefde en mijn buik alsnog open moest”, gelukkig was dat totaal niet aan de orde.

Geen toeters en bellen zoals bij een keizersnede, enkel alleen rust, samen zijn en genieten van elkaar!

Die zelfde avond mochten we naar huis. Ik voelde me goed! Alleen wat beurs van onder en een paar hechtingen die pijnlijk waren en wat trokken, maar vergeleken met een keizersnede was dit niks.

Thuis ging het herstel voorspoedig en konden we heerlijk met ons hele gezin genieten van ons nieuwe wondertje!”

Dit ervaringsverhaal is geschreven door Anne Salet – Doula Natuurlijk. Mocht je graag vaginaal willen bevallen na een keizersnede en nog vragen hebben aan Anne, dan kun je deze altijd stellen via anne@doulanatuurlijk.nl of via het contact formulier op haar website www.doulanatuurlijk.nl