Positief bevallingsverhaal; mooie thuisbevalling geboorte Kaya

Ervaringsverhaal thuisbevalling in eigen regie

Amy deelt met jou haar prachtige thuisbevalling en de geboorte van haar eerste kindje Kaya. Ze is samen met haar man Steven en verloskundige.

Begin van geboortereis

In de nacht van maandag op dinsdag 8 juni word ik om 01.30 wakker van een zeurend gevoel in mijn buik en een druk op mijn stuitje. Het zeurende gevoel in mijn onderbuik komt en gaat, net als bij de voorweeën die ik in de afgelopen nachten heb gevoeld alleen nu sneller op elkaar. Ik probeer nog even te gaan slapen maar merk al snel dat echt slapen niet meer lukt, volgens mij is onze geboortereis begonnen! Deze nacht heeft iets magisch. Ik sta stil bij de bewegingen van ons kindje in mijn buik en vertel haar dat we dit samen gaan doen. Ik lig op mijn zij in bed, heb mijn ogen gesloten en focus mij op het ademen tijdens een wee.

Deze nacht heeft iets magisch.

Tussen de weeën door val ik af en toe nog in een lichte slaap totdat de volgende wee mij weer wakker maakt. Tegen de ochtend neem ik een warme douche. De weeën worden steeds krachtiger en komen met meer regelmaat zodra het warme water mijn buik verwarmt. Op dat moment besluit ik mijn vriend Steven wakker te maken. Het is bijna 07.00 uur als ik hem vraag om onze verloskundige te bellen. Als ze een halfuur later binnen komt kan ze aan me zien dat de baring is begonnen. Na een aantal weeën vraag ik haar of ze wilt voelen of ik al ontsluiting heb. Ik ben al verder dan ik dacht, 4 centimeter. De baring is echt begonnen! Het is een prachtige zonnige ochtend. De verloskundige vertrekt weer, we mogen haar bellen als we haar nodig hebben en anders komt ze eind van de ochtend weer even kijken. Ik zet mijn geboorte playlist aan op de achtergrond en verplaats naar de woonkamer.

Ik ben al verder dan ik dacht, 4 centimeter.

Ontsluiting

Als er een wee komt hang ik over mijn geboortebal heen, wieg mijn heupen heen en weer en gebruik mijn ademhaling om het gevoel te verzachten. Zo vang ik de meeste weeën op, afgewisseld met stukjes lopen door het huis of op mijn zij liggend op de bank. Steven zorgt dat ik voldoende drink en rommelt wat in huis. Hij is op de achtergrond aanwezig, en wanneer ik hem fysiek nodig heb is hij daar. Rond 11.00 uur komt onze verloskundige zachtjes binnen op een wee. Als de wee voorbij is komt ze naast me zitten. Ik vertel dat ik me goed voel, dat ik de weeën goed kan opvangen en ze langzaam steeds iets heviger aanvoelen. Ik vraag de verloskundige of ze wilt voelen hoeveel ontsluiting ik nu heb. Ze wacht tot mijn volgende wee voorbij is, en voelt dan naar de ontsluiting.

Ik heb 7 centimeter ontsluiting en op een wee zelfs 8. Dit verbaasd mij, aangezien ik de weeën nog steeds goed kan opvangen met mijn ademhaling. Het geeft me ook extra vertrouwen en kracht in wat nog komen gaat. Ze blijft in de buurt en komt als we niet eerder bellen met een uur weer terug. Dit voelt goed. Vlak nadat ze vertrokken is worden de weeën plots een stuk heviger. Ze komen steeds sneller op elkaar en ik heb nu al mijn aandacht nodig om naar binnen te keren. Ik adem door deze intense weeën heen en ook in de hele korte pauzes voel ik geen behoefte meer om te praten. Ik vraag Steven om onze verloskundige te bellen, ik wil graag dat ze komt. Ze komt gelijk en zodra ze binnen stapt ziet ze dat ik echt in het laatste gedeelte van de ontsluitingsfase ben beland.

Ontsluitingsfase

Ik vind het steeds moeilijker worden om deze intense weeën nog met mijn ademhaling op te vangen en het kost moeite om in een ritme te blijven. Ik probeer nog een keer te plassen maar door de druk op mijn bekken lukt dit niet echt. Om 12.30 uur vraag ik aan onze verloskundige of ze mijn vliezen wilt breken, ik voel intuïtief aan dat ik dit nodig heb. Op dat moment heb ik volledige ontsluiting. Tijdens het breken van de vliezen komt er een grote golf aan vruchtwater uit. Dat voelt als een opluchting en vrijwel direct krijg ik sterke persweeën. Steven pakt de geboortebal en ik ga weer met mijn bovenlichaam op de geboortebal hangen. Zo kan de zwaartekracht meehelpen om ons kindje in de juiste richting te bewegen.

Ik voel intuïtief aan dat ik het nodig heb dat mijn vliezen worden gebroken.

Ik voel een mentale weerstand op komen om me volledig over te geven aan de persfase van de baring. Ik vind het spannend en spreek dit uit. De aanwezigheid en support van mijn geboorteteam is precies wat ik nu nodig heb. Steven blijft aan mijn hoofdzijde en ik heb mijn armen om zijn benen heen geklemd. Het voelt fijn dat hij daar is. Ondertussen is de verloskundige in de weer met warme washandjes. Het warme washandje geeft verlichting aan het branderige gevoel en helpt me door de persweeën heen te voelen welke richting ik op moet persen. Ik voel dat het hoofdje van ons kindje na elke perswee een stukje terugzakt.

De aanwezigheid en support van mijn geboorteteam is precies wat ik nu nodig heb.

De geboorte

Toch is er bij elke perswee een groter stuk van het hoofdje zichtbaar. Niet veel later wordt het hoofdje geboren. Ik leg mijn hand op het hoofdje van ons kindje en dit is het eerste moment van fysiek contact. We gaan elkaar bijna ontmoeten! Bij de volgende perswee om 13.27 wordt haar lijfje geboren. De verloskundige helpt mij om ons kindje aan te pakken. Ik heb haar in mijn armen en kijk haar aan. Dit moment is zo onwerkelijk, al die tijd zat ze in mijn buik en nu kan ik haar zien. Ik leg haar op mijn borst en houd haar zo even vast, dan begint ze te huilen. Daarna leg haar voor mij neer op een doek om goed naar haar te kunnen kijken.

Dit moment is zo onwerkelijk.

Met mijn handen op haar lijfje zorg ik dat ze constant mijn aanraking voelt. Ik wrijf haar samen met Steven een beetje droog. De verloskundige maakt ondertussen de bank naast ons vrij zodat ik daar kan gaan liggen, huid op huid met onze dochter op mijn borst. Als de navelstreng volledig is uitgeklopt schuift de verloskundige de cordring over de navelstreng waarna Steven de navelstreng doorknipt. Vlak daarna krijg ik weer weeën, en wordt de placenta geboren. Daarna laten ze ons ongestoord van ons gouden uur genieten en besluiten we ons kindje de naam Kaya Joan te geven.

Dit ervaringsverhaal is geschreven door Amy Joan Berentsen. Bedankt voor het delen van dit positieve en inspirerende geboorteverhaal.