Positief bevallingsverhaal; krachtige thuisbevalling

Dit is het prachtige geboorteverhaal van Sen geschreven en ervaren door Li-Ann. De bevalling en geboorte spelen zich thuis af samen met vroedvrouw Marjolein, fotograaf Sabrina van @puurgeboorte en echtgenoot Stacey.

Nog even lunchen met vriendin

Het is vrijdag 16 juni 2023. In de ochtend komt vroedvrouw Marjolein Faber bij me langs voor de checks en we kijken samen nog naar de video’s van de geboorte van Milan en van mijzelf. Marjolein vraagt hoe het met mij gaat. Ik vertel dat ik me voel zweven, ik voel me niet meer aards en kan niet meer levelen met anderen. In het verkeer maak ik bijna ongelukken en ik wil me terugtrekken, alleen zijn. Ik denk dat het niet lang meer gaat duren. Omdat een goede vriendin over is uit NY en ik haar graag wil zien, maar ik een uitzondering. Ik ga uit lunchen en toch nog een keer autorijden. Het is erg gezellig, maar ik ben op tijd weer thuis zodat ik nog even een powernap kan doen voordat Milan terugkomt van de opvang.

“Ik denk dat het gaat beginnen!”

14:30 uur. Thuis aangekomen ga ik gelijk in bed liggen en voel een steek… Wat was dat nou? Was dat een wee? Harde buiken had ik al veel, maar dit voelde anders. Ze volgen elkaar langzaam op, maar te snel om in slaap te kunnen vallen. Een uur later wil Stacey Milan gaan ophalen en ik roep hem nog even naar de slaapkamer. “Ik denk dat het gaat beginnen!”

Van bal naar bad

16:15 uur. Milan komt enthousiast binnen en ik probeer zo normaal mogelijk te doen. Als ik vertel dat Sen onderweg is, wilt hij vast niet meer naar oma. Ik licht Marjolein, mijn moeder en Sabrina de geboortefotograaf in dat het begonnen is en omdat het bij Milan zo snel ging (in 6 uur tijd) komt iedereen direct naar mij toe. De weeën worden al gauw intenser en volgen elkaar elke 3 minuten op. Het verbergen voor Milan lukt maar lastig. Het bevalbad gaan we oppompen en Milan is dolenthousiast met het idee dat we gaan zwemmen! Zodra mijn moeder binnenkomt zeg ik dat de plannen zijn gewijzigd. Het samen eten gaat niet meer lukken en ik vraag haar Milan zo snel mogelijk mee te nemen en bij haar te eten.

Samen staan we voor de uitdaging van de geboorte.

17:45 uur. Milan is weg… Ik ga op een opblaasbal zitten met de ventilator voor me, want het is die dag 30 graden.

Zodra er voldoende water in het bad zit, verplaats ik mij daarheen. Voordat ik erin ga, luisteren we naar het hartje van Sen. Wat een fijn geluid. Samen staan we voor de uitdaging van de geboorte. Sen en ik. Voor hem is het denk ik nog veel zwaarder dan voor mij. Ik praat tegen hem en zeg dat ik er voor hem ben. Samen kunnen we dit aan.

Omgaan met de pijnsensaties

Ik had me voorgenomen om geen pijnstilling te nemen, maar phoe, wat zijn de weeën pittig. Bizar dat je dat toch weer vergeet. Nu weet ik weer hoe het bij Milan voelde. Maar ook dit gaat weer voorbij. Een paar uurtjes en dan is Sen er. Terug naar m’n ademhaling, zoveel mogelijk ontspannen en mijn hormonen laten stromen, dan volgt mijn lichaam vanzelf.

“Volg je lichaam, die weet wat het moet doen. Je doet het super”.

De weeën zijn al in volle gang en het duurt niet lang voordat ik al persdrang voel. Ik had van tevoren besproken dat ik niet wilde laten checken hoeveel ontsluiting ik had en graag mijn lichaam wilde volgen. Marjolein herinnert mij eraan wanneer ik zeg dat ik persdrang voel, vraag hoelang het nog duurt of dat ik het wel goed doe. Kalm zegt ze “Volg je lichaam, dat weet wat het moet doen. Je doet het super”. Stacey wijkt niet van m’n zijde en ik knijp hem elke wee keihard. Ik probeer met de mooie muziek mee te zingen en te bewegen, maar de oerkreten komen steeds vaker tussendoor.

The ring of fire

The ring of fire: Het hoofdje staat en Marjolein vraagt “Wil je Sen z’n hoofdje en haartjes voelen?” Waar ik van tevoren dacht dat te willen, zeg ik nu nee. Ik wil dat hij eruit gaat en ga op iedere wee door met persen. 25 minuten later stelt Marjolein voor om uit bad te gaan en de zwaartekracht z’n werk te laten doen. Ze vraagt of ik er ok mee ben dat Sen dan niet in bad wordt geboren. Ik vind dat helemaal prima en ga op de baarkruk zitten met Stacey achter me. Na dat bad, voel ik me nu zwaar.

Gaat het wel goed met Sen?

Mijn kracht wordt minder nu ik al zo lang aan het persen ben. Na een paar pogingen op de baarkruk stelt Marjolein voor weer iets anders proberen: staand persen. Ik voel er niks voor en zeg vol overtuiging “Nee! Dat wil ik niet!”, maar toch probeer ik het. Ondertussen wordt de baarkruk op de laagste stand gezet en ga ik ook nog de lage squat positie proberen. Ik voel dat ik moe ben en minder krachtig kan persen. Marjolein probeert opnieuw Sen z’n hartje luisteren, maar ze kan er niet meer goed bij omdat hij zo laag zit. We horen niks… Geen hartslag die ons gerust kan stellen. Ik maak me zorgen, is alles wel ok met hem? Tegelijk hoor ik Stacey: ”Gaat het wel goed met Sen?”

Toch een knip

20:15 uur. De geboorte van Milan nog vers in mijn geheugen, waarin ditzelfde gebeurde en hij er niet doorheen paste, weet ik precies wat ik wil. Wat ik juist hoopte dat niet hoefde, daar vraag ik er nu resoluut om: “Marjolein, ik wil een knip. Ik wil dat hij nu komt.”

Ze is het met mij eens. In 9 jaar tijd heeft ze 2 keer eerder een knip gezet en deze is er ook een waar ze volledig achter staat. Ik ga op bed liggen, ze zet de verdoving en knip. Met de volgende wee wordt Sen z’n hoofdje geboren. De wee erna zet ik al mijn kracht in, maar z’n lijfje wil er niet uit. Ik vraag Marjolein hem eruit te halen, maar ze geeft aan dat ze mij daarbij nodig heeft en niet zomaar aan hem kan trekken. De wee erna moet hij komen, want we weten niet hoe het met hem gaat.

Met de volgende wee wordt Sen z’n hoofdje geboren.

Stacey stimuleert mijn borsten en Marjolein mijn buik, alles om een goede wee op te wekken. Ik pers harder dan ik dacht te kunnen en Marjolein helpt hem mee naar buiten. En ja, daar is hij dan! Hij huilt gelijk. Wat een fantastisch gevoel om hem in mijn armen te hebben, die lieverd.

Al gauw gaat hij zelf richting mijn borst. Ongelofelijk hoe dat werkt, dat hij zelf de weg kent en weet wat hij moet doen. Het gouden uur brengen we met z’n drieën in bed door.

Onze lieve Sen, met heerlijke spekjes, die, bleek later, 9 pond weegt. Ik ben 1,67 en smal, dus geen wonder dat die buik zo groot was! (En hij niet makkelijk eruit kwam 😉

De nageboorte

Onze lieve Sen ligt op m’n borst als Marjolein vraagt of ik al weeën heb voor de geboorte van de placenta. Ik geef aan dat ik dat niet heb. Door buik stimulatie en thee proberen we weeën op te wekken en dat lukt, maar helaas komt de placenta niet los. Ik heb na een paar keer persen 1 liter bloed verloren wat de grens is om naar het ziekenhuis te gaan. Omdat ik graag thuis wil blijven, krijg ik oxytocine toegediend, die voor goede weeën zal zorgen waardoor de placenta beter los kan gaan. Ook dit gaat in overleg en met duidelijke uitleg van Marjolein, waardoor ik het middel met liefde ontvang, ook al had ik in mijn bevalplan staan het niet te willen. Het werkt en de placenta wordt geboren. Ik heb in totaal 1,6 liter bloed verloren, maar wil graag thuisblijven. Ik voel me prima, maar als ik (met hulp) naar het toilet loop, val ik onderweg flauw. Ik word weer op bed getild en moet daar de komende dagen blijven tot ik weer aangesterkt ben…

We houden de navelstreng zeker 3 uur verbonden aan Sen.

We houden de navelstreng zeker 3 uur verbonden aan Sen, zodat al het bloed en dus de rode bloedcellen, stamcellen en ijzer uit de navelstreng nog naar Sen kunnen gaan. Ook was voor hem de overgang dan rustiger naar het aardse leven.

Reflectie

Hoe kijk ik terug op de geboorte? Heel positief. Ook al is het heel anders verlopen dat ik van tevoren had gehoopt, ik kijk heel positief terug. Dat komt denk ik vooral omdat alles in overleg is gegaan. Ik heb overal bewust voor gekozen en ik weet dat we alles geprobeerd hebben. Het belangrijkste is uiteraard dat Sen gezond is en dat het heel goed gaat met hem. Hij doet zijn naam eer aan en is heel zen.

En de pijn, die ben ik alweer vergeten. Twee kindjes vinden we genoeg, maar anders zou ik het zo weer over doen 😉

De pijn ben ik alweer vergeten.

Aan alle vrouwen die nog gaan bevallen: Weet dat je het kan. Je lichaam weet wat het moet doen, net zoals dat je lichaam weet hoe ze je kindje moet maken in je buik. Je kan het, echt. Probeer te ontspannen en te vertrouwen, want dan blijf je in de positieve spiraal van de aanmaak van oxytocine en lichaamseigen pijnstillers endorfine, goede weeën en ontsluiting.